ലോകത്തിലെ ഒട്ടുമിക്ക ആള്‍ക്കാരും കണ്ടിട്ടില്ലാത്തതും അതേസമയം തന്നെ കേള്‍ക്കാനും വായിക്കാനും ഏറ്റവും രസകരമായ വസ്തുതയും പ്രേതകഥകളാണെന്ന് ആരും സമ്മതിക്കും. ഭന്നു അറോറ എന്നയാള്‍ താന്‍ നേരിട്ട പ്രേതാനുഭവകുറിപ്പ് ടൈംസ് ഓഫ് ഇന്ത്യയാണ് പ്രസിദ്ധീകരിച്ചത് വളരെ രസകരമാണ്.
2007 ലെ ശൈത്യകാലത്ത്, ഷിംലയിലെ ബാങ്കിംഗ് ദിവസങ്ങളില്‍, ബ്രിട്ടീഷുകാരുടെ മുന്‍ വേനല്‍ക്കാല തലസ്ഥാനമെന്ന നിലയില്‍ നഗരത്തിന്റെ ചരിത്രം പര്യവേക്ഷണം ചെയ്യാന്‍ ഞാന്‍ തീരുമാനിച്ചു. ഡിസംബറായിരുന്നതിനാല്‍ കനത്ത മഞ്ഞുവീഴ്ചയുടെ സാധ്യത അന്തരീക്ഷത്തില്‍ തങ്ങിനിന്നിരുന്നു. ഒരു ശാന്തമായ ഒരു പേയിംഗ് ഗസ്റ്റ് സംവിധാനമായിരുന്നു താമസസ്ഥലം. വൈകുന്നേരങ്ങള്‍ പലപ്പോഴും മുഷിഞ്ഞതായിരുന്നതിനാല്‍ ഒരു തണുത്ത സായാഹ്നത്തില്‍, ഒന്നു ചുറ്റിക്കറങ്ങാന്‍ തീരുമാനിച്ചു.
സെന്റ് ബേഡ്സ് കോളേജിന് പിന്നില്‍ ഒരു നിബിഡ വനം ഉണ്ടായിരുന്നു. ഒരു സാഹസികന്റെ മനോഭാവത്തോടെ ഞാന്‍ അജ്ഞാതമായ സ്ഥലത്തേക്ക് പോയി. ഇരുട്ടിലേക്ക് ഭയമില്ലാതെ വണ്ടിയോടിച്ച ഞാന്‍ ഒടുവില്‍ ഒരു ചെറിയ ഇടം കണ്ടെത്തി. ശാന്തമായ നിശ്ശബ്ദതയും മേഘാവൃതമായ രാത്രി ആകാശവും ആസ്വദിച്ചുകൊണ്ട് ഞാന്‍ എന്റെ കാര്‍ പാര്‍ക്ക് ചെയ്തു അവിടെ അങ്ങിനെ ഇരുന്നു. ഏകദേശം രാത്രി 9 മണി ആയപ്പോള്‍ മുകളില്‍ നിന്ന് പതുക്കെ എന്തോ വീഴുന്നതായി എനിക്ക് തോന്നി. നല്ല മഞ്ഞ്.
മഞ്ഞുവീഴ്ചയുടെ മാന്ത്രികത ആസ്വദിച്ചിരുന്നതിനാല്‍ സമയത്തിന്റെ ട്രാക്ക് നഷ്ടപ്പെട്ടു. സമയം പോയത് പോലും അറിഞ്ഞില്ല. രാത്രി 11 മണി കഴിഞ്ഞുകാണും. ഞായറാഴ്ച വൈകി ഉറങ്ങുന്നതിനെക്കുറിച്ചുള്ള ചിന്ത പോലും അലട്ടിയില്ല. സമയം ഇഴഞ്ഞുനീങ്ങി. പെട്ടെന്ന് ഞാന്‍ തനിച്ചല്ലെന്ന തോന്നല്‍ ഉണ്ടായി. ചുറ്റും നോക്കുമ്പോള്‍ ഒരു വെളുത്ത വെളിച്ചത്താല്‍ പ്രകാശിക്കുന്ന ഒരു രൂപം എന്നെ തുറിച്ചുനോക്കുന്നത് കണ്ടു.
കൊളോണിയല്‍ കാലത്തെ യൂണിഫോമില്‍ ഒരു മധ്യവയസ്‌കനായ ഒരു ബ്രിട്ടീഷ് ഉദ്യോഗസ്ഥനെപ്പോലെ യാണ് ആ രൂപമെന്ന് തിരിച്ചറിഞ്ഞപ്പോള്‍ എന്നില്‍ പരിഭ്രാന്തി പടര്‍ന്നു. ക്രമേണ അത് എന്റെ നേര്‍ക്കു വരുന്നു. ഭയം എന്നെ പിടികൂടി, ഞാന്‍ കാറിലേക്ക് കുതിച്ചു. എന്തിനാണ് ഇവിടെ വന്നതെന്ന് എന്നോട് ചോദിക്കുന്ന പോലെ ബ്രിട്ടീഷ് ചുവയിലുള്ള ഒരു ശബ്ദം കേട്ടതായി പോലും തോന്നി.
തിരിഞ്ഞു നോക്കാന്‍ ധൈര്യപ്പെട്ടില്ല, കഴിയുന്നത്ര വേഗത്തില്‍ ഓടിച്ചു, എന്റെ ഹൃദയം ഭയത്താല്‍ മിടിക്കുന്നു. അന്നു രാത്രി, ആ അജ്ഞാത രൂപം എന്റെ ചിന്തകളെ വേട്ടയാടി, ഉറക്കം എന്നെ വിട്ടുപോയി. പിറ്റേന്ന് ഉച്ചകഴിഞ്ഞ്, ജിജ്ഞാസ എന്നില്‍ കൂടുതല്‍ ശക്തിപ്പെട്ടു. ഞാന്‍ ആ സ്ഥലത്തേക്ക് മടങ്ങി. ഭൂപ്രകൃതി ഒറ്റരാത്രികൊണ്ട് രൂപാന്തരപ്പെട്ടു, മഞ്ഞിന്റെ പ്രാകൃതമായ പുതപ്പില്‍ പൊതിഞ്ഞു. തലേദിവസം രാത്രി ഞാന്‍ ഇരുന്ന കല്ല് കണ്ടെത്തി. അത് എന്നെ അത്ഭുതപ്പെടുത്തി. ഞാന്‍ അറിയാതെ പോയിരുന്നത് ഒരു പഴയ ബ്രിട്ടീഷ് സെമിത്തേരിയിലെ സ്ഥലത്തായിരുന്നുവെന്ന് ഞാന്‍ കണ്ടെത്തി.
1853ല്‍ വിടവാങ്ങിയ കേണല്‍ പാര്‍ക്കറുടെ ശവക്കുഴിയായിരുന്നു ആ കല്ല്. ദീര്‍ഘകാലം വിട്ടുപോയ ഈ ബ്രിട്ടീഷ് കേണലുമായി ഞാന്‍ അറിയാതെ ഒരു നിമിഷം പങ്കിട്ടുവെന്ന് മനസ്സിലാക്കിയപ്പോള്‍ എന്റെ നട്ടെല്ലിലൂടെ ഒരു വിറയല്‍ ശിരസിലേക്ക് കയറിയിറങ്ങി. മുന്‍കാലങ്ങളില്‍ ഇത്തരം ഏറ്റുമുട്ടലുകളുടെ കഥകള്‍ സ്ഥിരീകരിച്ച നാട്ടുകാരോട് ഞാന്‍ അന്വേഷിച്ചു. ആ നിഗൂഢമായ സ്ഥലം സന്ദര്‍ശിക്കാന്‍ കുറച്ചുപേര്‍ മാത്രമേ ധൈര്യപ്പെട്ടിരുന്നുള്ളൂ. എന്നായിരുന്നു കിട്ടിയ മറുപടി…!
